Ileż to razy potknęłam się i upadłam na swojej życiowej raz mniej, raz bardziej wyboistej drodze.? Ile razy wyszłam z tych potknięć obronną ręką, a ile razy z guzami.

Do niektórych potknięć wracam z uśmiechem. Jako mała dziewczynka lubiłam się stroić – co zostało mi do dziś – w kolorowe rajstopy, sukienki szyte na miarę z bajecznych materiałów. Codziennie, ledwie wyszłam z domu, jak zwykle z głową w chmurach, dwa,.. trzy kroki i bęc, potknięcie na równym chodniku, lądowanie na ziemi…. Naskórek zdarty do krwi, kolana poobijane, o sukienkach nie wspomnę. Powrót do domu z płaczem. Strach co powie mama! Tę wielką rozpacz pamiętam do dziś, mamie jestem wdzięczna za wyrozumiałość.

Potem zażalenie do Pana Boga, dlaczego nie dał mi szansy na naukę chodzenia i patrzenia tylko pod nogi, jak innym grzecznym dzieciom Dlaczego zatrzymał mnie na etapie podskoków i bujania w obłokach.

Dzisiaj dziękuję, że mnie nie wysłuchał.
Uczę się uważności, by w porę łapać potknięcia, zdążyć przed upadkiem. A jeżeli już się spóźnię, zaryję nosem w ziemię, to mówię trudno, tak miało być. Podobno cierpienie uszlachetnia, chyba tak jest naprawdę. Na pewno owe potknięcia oraz cierpienia z tym związane są czasem próby dla mnie i prawdziwych przyjaciół, których ilość wówczas zastraszająco maleje.
A jednak wciąż szukam ludzi z krwi i kości, a nie manekinów, ślepców z otwartymi oczami. Ci pierwsi. Niechcący lub specjalnie “rzucają mi pod stopy” dobre słowo, gest, obraz, siebie, ciekawe na coś spojrzenie, tylko i aż uśmiech. To są właśnie te iskry na których nie boję się potknąć Często sama je wybieram, kierując się intuicją, tym najdelikatniejszym, najpewniejszym peryskopem.. To moje lonty wyobraźni, które zapalają ogień niecodziennych twórczych zdarzeń, nowych przyjaźni,otwierają możliwości o jakich nam się nie śniło.

Jednym z najważniejszych moich potknięć na iskrze ,było odkrycie tomiku wierszy Emily Dickinson “Przeczucie” w przekładzie Ludmiły Marjańskiej Znalazłam go przypadkiem
półtora roku temu,w bibliotece szukając płyty Marka Grechuty. Mimo szarej i zniszczonej okładki,błyszczał i lśnił na zakurzonej półce, oślepiając inne książki, wołał – przeczytajcie
mnie. Posłuchałam. Znalazłam w autorce siostrzaną duszę, której nigdy w rzeczywistości nie miałam. Dwa wieki, które nas dzielą to tylko jedna mała chwila, jeden trzepot skrzydeł motyla.

Wiersze tej mniszki o wyjątkowej wyobraźni i wrażliwości sprawiły cud,oto z martwej skały zamieniłam się w rozżarzoną lawę. Realizuję się w metaforach i słowach,.które kipią,iskrzą, zapalają się, gasną, umierają i odradzają na nowo .Ta “iskra” iskier – rozpaliła płomień poezji, tlący się tylko do tej pory we mnie. Mam nadzieję ,że zostanie w moim sercu już na zawsze.

A moje wiersze? To najcenniejsze stroje na każdą porę duszy, noszone z dumą i radością. Żaden krawiec nie skroi takich szat. Ubieram je się w od czasu do czasu i czuję wtedy, że
upadki na iskrach są mniej bolesne.